Wie eind jaren 80, begin jaren 90 al zindelijk was zal het zich nog wel herinneren. Eerst hadden we Ronald Koeman die na de gebruikelijke shirtruil zijn kont afveegde met een Duits voetbalshirt. En het dieptepunt was natuurlijk wel Frank Rijkaard die een klodder spuug mikte in de krullenbol van Rudi Völler. Inmiddels is de vete tussen Nederland en Duitsland wat bedaard. Ik moet zeggen dat ik onze Duitse campingburen toen zij vorige week hun tent naast die van ons opzetten, eigenlijk direct al mocht. Een man en een vrouw van net geen 50 schat ik. Ze waren open, vriendelijk en geloof het of niet van Duitsers, ze hadden humor.
Toch ontspon zich weldegelijk een soort rivaliteit. Toen de man een “killersprinkhaan” voor mijn vrouw uit onze tent haalde, opperde hij dat het daarmee 1-0 voor Duitsland was. 10 minuten later,
toen ik hem had laten zien hoe je een bbq WEL aanmaakt, claimde ik al de 1-1. De rest van de week ging het door met het concurrerende maar ludieke geouwehoer, maar voortdurend met een dikke
knipoog. We zagen dat ze wel van onze kinderen van 3 en 6 jaar en hun streken konden genieten. Met een “big smile” werd er naar ons gekeken wanneer wij met veel moeite de kinderen aan tafel
probeerden te houden om er toch minimaal een halve cracker met chocopasta in te stoppen.
Ondanks dat ze al een hele tijd samen waren maakten ze een speelse en verliefde indruk naar elkaar. Het waren fijne buren. En hoewel er weinig op directe wijze over serieuze onderwerpen is
gepraat, werd ons toch langzaam een kleine tragedie duidelijk. Ze hebben het niet als zodanig gezegd maar deze mensen waren duidelijk ongewenst kinderloos. Jammer want ze hadden duidelijk veel
liefde aan kinderen te geven. Die tragedie belette ze echter niet om plezier met onze kinderen te maken.
De vrouw droeg elke dag een andere hoed en refererend aan onze ex-koningin (inmiddels prinses) Beatrix die ook nogal eens van hoofddeksel wisselde, sprak ik haar daarom aan met de titel “koningin
van Duitsland”. Op zich bijzonder voor een republiek maar ze kon er om lachen. De dag voor ze vertrokken mochten wij hun boter lenen want die van ons was op. “Richtige Deutsche Butter” zei ze
terwijl ze mij het pakje aanreikte en ze wees op de hoed die ze op had. Blijkbaar was die hoed een promotieartikel van een merk “Richtige Deutsche Butter” (echte Duitse Boter) want dat stond er
in kleine letters op.
Toen zij vanochtend na een innig afscheid vertrokken waren kwamen wij tot de conclusie dat wij inmiddels veel van hen wisten maar nog altijd niet naar hun namen hadden gevraagd. We gingen aan het
ontbijt en ik kwam tot de conclusie dat ik die boter niet meer terug had gegeven. Vreemd genoeg stormden onze kinderen vanochtend direct uit zichzelf naar de ontbijttafel. En toen moest ik ineens
weer aan Frank en Rudi denken. Want ik was het helemaal vergeten maar met echte boter krijg je ze weer aan tafel. Een standbeeld voor degene die die reclamecampagne destijds heeft bedacht.
Toelichting van de schrijver: Voor wie het verhaal van de vete en de verzoening tussen Frank en Rudi niet kent, zie onderstaande link voor een toelichting van dat verhaal:
https://nos.nl/artikel/2043175-25-jaar-geleden-lama-rijkaard-spuugt-naar-voller.html
Reactie schrijven