Champions League of grannies

Het is iets na achten als onze redder in nood arriveert. Het is mijn moeder, ze heeft de sleutel. Vanochtend vroeg - zoals iedere maandag - om kwart over 6 opgestaan en om 10 over 7 ruim 30 km verderop op de trein gestapt. Later vertrekken zou ook best kunnen maar ze wil absoluut niet te laat komen om op onze kinderen te passen, ook al werk ik de hele dag thuis. Zodra ze binnen is wordt ons al het werk of we willen of niet meteen uit handen genomen. Kindertanden worden gepoetst, snottebellen afgeveegd, onderbroeken aangetrokken, ondanks dat mijn moeder er geen snars van begrijpt wordt er een enthousiaste reactie gegeven op een nieuw iPadspel van mijn zoon en met de
linkerhand wordt een tekening van mijn dochter vastgehouden en bewonderd terwijl de rechterhand de veter van haar kinderschoen strikt. 74 lentes is ze maar haar verzorgende vaardigheden als “moeder” functioneren nog volledig.
 
Terwijl ik die dag boven aan het werk ben komt het bericht over die forse salarisverhoging nog een aantal keren voorbij. Volgens een van de commissarissen van de bank is die gerechtvaardigd omdat deze directeur van Champions League niveau is. Beneden leest mijn moeder voor de zoveelste keer “Assepoester” voor aan mijn dochter. Dat dat verhaal haar de neus nog niet uitkomt zeg. Ik kan in elk geval niet meer zoveel enthousiasme opbrengen tijdens het lezen als haar. Maar mijn moeder doet hierna nog 6 boekjes. Rond lunchtijd valt het mij op hoe geduldig ze een half uur naast mijn dochter blijft zitten wachten totdat die al haar stukjes boterham achter de kiezen heeft. “Nee Hanna, afspraak is afspraak. We gaan pas weer samen spelen als het bammetje op is”.
 
Later die dag haalt ze mijn zoon van school en leert ze mijn beide kinderen rolschaatsen. Ze doet mee met hinkelen en verliest nipt een hardloopwedstrijd. Tegen 4 uur neem ik de regie weer over want ze moet snel terug naar huis om de rest van de avond op mijn “alzheimerende” oom te passen zodat mijn tante, haar zus dus, ook een avondje weg kan. En morgen gaat ze weer verder met het zorgen voor anderen, maar ook voor zichzelf. Gelukkig heeft ze dat na het overlijden van mijn vader zo’n 5 jaar geleden goed geleerd. Ze wil perse van niemand afhankelijk zijn en dopt haar eigen boontjes. Moet er bij haar een schilderijtje worden opgehangen dan wordt mij dat nadrukkelijk verboden. Ze zoekt de boor, weet totaal niet hoe dat ding werkt maar al doet ze er de hele dag over……dat gaatje in die muur komt er. En de realiteit is eigenlijk dat ze ook nu nog voor ons zorgt in plaats van wij voor haar. Het is nooit anders geweest en ze zou niet anders willen. Ze redt het wel van haar AOW en het kleine pensioentje.
 
Ik beken. Om kwart voor 5, na een half uurtje spelen met de kinderen ben ik alweer uitgeput en zie ik me genoodzaakt ze aan de iPad te zetten. Terwijl ze daarop spelen, wat altijd weer direct tot een ongelooflijke oase van rust leidt, check ik het nieuws nog een keer. 3 miljoen per jaar zal die bankdirecteur straks krijgen. “Goh” denk ik, “wat doet die man dan in hemelsnaam allemaal”. Ik zou er een fulltime baan aan hebben om dat gigantische bedrag jaarlijks uit te moeten geven. Maar begrijp me niet verkeerd ik wil er geen oordeel over vellen. Ik heb geen idee of zo’n bedrag in een dergelijke situatie te rechtvaardigen is voor wat die man doet. Nee daar wil ik verder niets over zeggen. Maar wat ik wel wil zeggen is……..

DAT MIJN MOEDER OOK CHAMPIONSLEAGUE NIVEAU IS.

Leuke column? Deel hem dan met anderen via een van onderstaande opties:

! Meld je hier aan om automatisch nieuwe columns te ontvangen per mail.