Advies: neem het ook ter harte wanneer het een beetje pijn doet
In de 1e fase van mijn werk carrière was ik een soort kredietadviseur. Ik ging langs bij ondernemers met plannen, besprak ze en bepaalde aan de hand daarvan of er bankkrediet verleend kon worden
of niet. Vaak moest ik ze helaas teleurstellen. Dan werd het meteen minder gezellig.
Zo herinner ik me de casus van een artistieke jongedame van net 20 jaar oud. Ze was al een aantal jaren werkzaam geweest als tattoo-artist. En dus vond ze het nu tijd om voor zichzelf te
beginnen. Voordat ik haar bezocht, had ik haar al gegoogled. Ik kwam haar online wel tegen maar concludeerde daar niet uit dat haar naam in de branche al helemaal gevestigd was. Wel zag ik dat ze
ook actief was in de dartswereld, als Nederlandse subtopper. Dat vond ik dan wel weer een pré want in die wereld zat vast heel wat potentiele klandizie.
Ons zakelijk gesprek verliep echter stroef. Ze had bedacht om zich te gaan vestigen in een (in mijn ogen onnodig) groot pand in een B-winkelcentrum in een zeer nette Vinex-wijk. Er liepen hier vooral stropdassen en pumps rond maar bitter weinig tattoos. Trots toonde ze me haar werk en ik was best onder de indruk. Haar inhoudelijke plan kraakte echter aan alle kanten. Ze had eigenlijk nergens echt goed over nagedacht. (Uur)tarieven, doelgroep, concrete investeringlijst……ze had geen idee. Over haar “connecties” in de dartwereld zei ze vreemd genoeg niets. Ze wilde gewoon vooral beginnen en tatoeëren.
"Kom maar op met die centen.” zei ze
Ik was er dan ook snel uit en dit was zo’n dossier waarin ik de mededeling van het “NEE” meteen ter plekke deed. Ik had geen twijfels. Natuurlijk maakte ik mijn standpunten helder maar ik had de indruk dat er door haar boze en teleurgestelde emotie weinig van binnenkwam. Ze had hier haar zinnen op gezet en nu veegde ik het "plan" in één keer van tafel. Terwijl ik mijn tas inpakte om te vertrekken, kwam ik de pasfoto’s tegen die ik eerder die dag had laten maken voor een nieuw reisdocument. “Ik begrijp je teleurstelling. Hier….” zei ik tegen haar terwijl ik haar een foto aanreikte. “Ik begreep dat je goed kunt darten. Plak die maar op de bulls Eye”.
Dat was zo'n 15 jaar geleden.
Recent stond ik voor de etalage van een tattoo shop gelegen op zo’n gerevitaliseerd, oud industrieterrein zoals iedere grote stad die tegenwoordig wel een heeft. Het zijn vaak, net als deze, van die artistieke bolwerken geworden waar unieke ondernemers zich verzamelen, waar een goede sfeer hangt en vraag en aanbod van de raarste dingen op ideale wijze worden samengebracht. De huurprijzen zijn er meestal zeer acceptabel en wat ik zag in deze etalage sprak me aan. Nee, ik ga zelf niet voor de tattoos, maar het artistieke, kunstzinnige karakter, ik vind dat best leuk.
Plots werd ik binnen gewenkt door een dame met roze, lange, blinkende haren. Ze zag er verzorgd en aantrekkelijk uit maar met haar piercings, tatoeages en overig voorkomen was ze tegelijkertijd toch een levend uithangbord voor wat háár zaak bleek te zijn. Mijn adem stokte even want ik herkende in haar de jongedame van toen. En zij had mij ook herkend maar was deze keer een stuk opgewekter. Haar zaak bleek hier heel goed te lopen, wat mij ook weer niet verraste. Het had wel nog jaren geduurd voordat die zaak na mijn bezoek destijds, daadwerkelijk een feit was geworden. Uit een van de lades van haar bureau haalde ze de pasfoto met daarop een jongere ik tevoorschijn. Ze gaf die aan mij.
Midden op de foto stond enigszins bibberend de punt van een pen. Het werd me duidelijk dat ze aanvankelijk direct na ons gesprek van zo lang geleden, de neiging moest hebben gehad om mijn kop door te krassen. Dat gaf ze ook toe maar ze had zich weten te beheersen zo zei ze. Ze had daarna destijds mijn kritiek en mijn adviezen nogmaals overdacht en vervolgens ter harte genomen. En nu was ze daar heel blij mee zei ze zelf want het was destijds te vroeg geweest. Voor mij was dat natuurlijk een prachtig compliment.
“Dus die foto heb ik nu niet meer nodig” zei ze. Tegelijkertijd begon ze de mouw van de linkerarm van haar truitje op te rollen om me iets te tonen. Lieve help dacht ik. Ik ben zeer vereerd wanneer mensen blij zijn met mijn advies, maar dat betekent nog niet dat ze mijn kop op hun lichaam moeten gaan laten tatoeëren. Maar ze draaide haar arm naar me toe en toonde me de letters die tussen alle andere, veelal symbolische versierselen op haar lichaam een plek hadden gekregen. Ik las haar arm...….
Consider the advice, even if it hurts.
Deze column is door Ondernemersgevoel.nl geschreven in opdracht van www.freelancer.nl en wordt ook op die website gepubliceerd. Freelancer.nl is een marktplaats voor vraag naar en aanbod van freelance opdrachten.
Leuke column? Deel hem dan met anderen via een van onderstaande opties:
Reactie schrijven